Przepisy ochronne prawa pracy co do zasady dotyczą wyłącznie pracowników. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Federalnego Sądu Pracy pracownikiem jest każdy, kto na podstawie umowy prawa prywatnego na rzecz innej osoby jest zobowiązany do wykonywania pracy zleconej zewnętrznie w zależności osobistej, z zastrzeżeniem poleceń. Usługa wynikająca z umowy musi być świadczona w ramach ustalonej przez stronę trzecią organizacji pracy. Integracja z zewnętrzną organizacją pracy jest szczególnie widoczna w tym, że pracownikowi przysługuje prawo wydawania poleceń od swojego kontrahenta (pracodawcy). Prawo do wydawania poleceń może dotyczyć treści, wykonania, czasu, czasu trwania i miejsca czynności. Pracownikiem jest pracownik, który zasadniczo nie ma swobody w zakresie organizacji swojej pracy i ustalania czasu pracy. Natomiast osoba posiadająca zasadniczo swobodę w zakresie organizacji swojej pracy i ustalania godzin pracy jest osobą samozatrudnioną (§ 84 ust. 1 zdanie 2 HGB). Wszystkie okoliczności konkretnego przypadku należy uwzględnić i ocenić całościowo. Decyzją z dnia 25 maja 2005 r. (- 5 AZR 347/04 -) V Senat odmówił przyznania pracownikowi statusu kierownika zewnętrznego zespołu opiekuńczego dla nieletnich. Praca wykonywana przez menadżerkę była zasadniczo wolna od instrukcji jej partnera umownego, Wolnego i Hanzeatyckiego Miasta Hamburg. Nie była związana żadną określoną przez nich koncepcją opieki. W zasadzie mogła swobodnie organizować swój czas pracy. Nie miała żadnego prawa do wydawania poleceń dotyczących wyboru lokalizacji dla grupy mieszkającej na świeżym powietrzu. W zakresie, w jakim miał on obowiązek na podstawie umowy o świadczenie usług stosować się do poleceń organu nadzorczego, nie powoduje to uzależnienia od instrukcji. Obowiązek stosowania się do zarządzeń publicznoprawnych organu nadzorczego w prawie dotyczącym młodzieży dotyczy każdego. Nie jest to cecha związania się instrukcjami zawartymi w umowie o pracę. Dla statusu pracownika nie ma znaczenia fakt, że menadżer grupy zajmującej się mieszkaniem na świeżym powietrzu nie miał prawie żadnych możliwości ekonomicznych i nie musiał ponosić żadnego ryzyka związanego z działalnością gospodarczą. Zależność ekonomiczna, jaka może z tego wynikać, sprawia, że w najlepszym wypadku jawią się jako osoby o charakterze pracownika. Do osób zatrudnionych stosuje się przepisy prawa pracy, jeżeli wymagają tego. Artykuł 12a TVG stanowi, że układy zbiorowe mogą być zawierane także dla grupy osób o charakterze pracowników. W § 12a ust. 1 nr 1 zdanie wprowadzające TVG ustawodawca definiuje osoby pracujące jako osoby zależne ekonomicznie i wymagające ochrony socjalnej porównywalnej z pracownikiem. Zgodnie z postanowieniem IX Senatu z dnia 15 lutego 2005 r. (- 9 AZR 51/04 -) strony układu zbiorowego są uprawnione do samodzielnego ustalania zakresu układów zbiorowych dla osób o charakterze pracowniczym, o ile kierują się zasada przewodnia art. 12 a TVG. Ustawodawca zdefiniował grupę osób o charakterze pracowniczym, posługując się niejasnymi pojęciami prawnymi. Za wypełnienie tych niejasnych terminów prawnych odpowiadają strony układu zbiorowego. W tym przypadku, podobnie jak w przypadku innych przepisów, mają one pewne pole do oceny. W paragrafach 2 i 3 układu zbiorowego dotyczącego osób o charakterze pracowniczym z dnia 1 lipca 1996 r., zawartego pomiędzy IG Medien, Druck und Papier, Journalistik und Kunst, Niemieckim Związkiem Pracowników i Niemieckim Stowarzyszeniem Dziennikarzy, strony układu zbiorowego zależność ekonomiczna i społeczna potrzeba ochrony w znaczeniu skutecznie zdefiniowane bardziej szczegółowo w art. 12a TVG. Dziewiąty Senat zdecydował ponadto, że przedstawiciele zajmujący się opłatą za nadawanie programów również wchodzą w zakres niniejszego układu zbiorowego i że są oni uprawnieni do dodatku przejściowego przewidzianego w układzie zbiorowym.