1. Czas pracy
Jeżeli pracownik jest zatrudniony w święto państwowe przypadające na dzień roboczy, musi on mieć zastępczy dzień odpoczynku zgodnie z § 11 ust. 3 zdanie 2 ArbZG, który musi zostać udzielony w terminie ośmiu tygodni, licząc od dnia zatrudnienie. Zgodnie z § 12 zdanie 1 nr 2 ArbZG, zniesienie zastępczych dni wolnych od pracy w święta przypadające na dni robocze może zostać uzgodnione w układzie zbiorowym, z zastrzeżeniem § 11 ust. 3 ArbZG. Zgodnie z decyzją Senatu VI z dnia 22 września 2005 r. (- 6 AZR 579/04 -) strony układu zbiorowego przewidziały takie wyeliminowanie w § 16 ust. 1 układu zbiorowego dla muzyków orkiestr kulturalnych z dnia 1 lipca 1971 r. (TVK). Skutkuje to interpretacją taryfową. Zgodnie z § 16 ust. 1 TVK sześciodniowy tydzień pracy dotyczy muzyków. Ponieważ podział obowiązków jest niezależny od rozróżnienia między dniami roboczymi z jednej strony a niedzielami i świętami państwowymi z drugiej strony, oczywistą intencją stron układu zbiorowego jest, aby wszyscy muzycy mieli prawo do jednego dnia wolnego w tygodniu kalendarzowym i nie tych, którzy – przez przypadek – pracowali dalej w dzień powszedni. Szósty Senat zdecydował ponadto, że zgodnie z § 16 ust. 5 TVK w bieżącym sezonie, czyli poza świętami teatralnymi i koncertowymi, należy pozostawić osiem niedziel wolnych od pracy. W tym czasie muzyk nie może być dostępny zgodnie z prawem. § 14 TVK. § 14 TVK zastrzega, że muzyk niebędący po dyżurze obowiązany jest zapewnić możliwość dotarcia do niego na trzy godziny przed rozpoczęciem występu. Obowiązek dyspozycyjności zgodnie z § 14 TVK nie jest typową usługą dyżuru, ale nie spełnia także kryterium taryfowego „bezrobotny” w rozumieniu tego słowa. § 16 ust. 5 TVK. Muzyk zobowiązany do dostępności zgodnie z § 14 TVK może spędzić dany dzień w dużym stopniu bez zakłóceń, musi jednak pozostać „zdolny do gry”. W rezultacie muzyk, który być może będzie musiał być dostępny podczas wieczornego występu, nie może swobodnie zaplanować popołudnia i wieczoru na swoje zajęcia rekreacyjne. Szósty Senat musiał podjąć decyzję w sprawie liczby obowiązkowych godzin pracy nauczyciela w szkole dla osób niedosłyszących w kraju związkowym Nadrenia Północna-Westfalia (NRW). Na mocy porozumienia i układu zbiorowego do stosunku pracy stosuje się Federalny Układ Zbiorowy Pracy (BAT) oraz układy zbiorowe go uzupełniające i zmieniające. § 15 ust. 1 BAT ustala tygodniowy czas pracy pracowników na 38,5 godziny. Zgodnie z nr 3 szczególnego rozporządzenia dotyczącego pracowników zatrudnionych w charakterze nauczycieli (SR 2l I BAT) godziny pracy zatrudnionych nauczycieli opierają się na przepisach obowiązujących urzędników służby cywilnej. Od 1 stycznia 2004 r. normalny roczny dopuszczalny wymiar czasu pracy urzędników służby cywilnej w Nadrenii Północnej-Westfalii wzrósł do 41 godzin tygodniowo, a od 1 lutego 2004 r. obowiązkowy wymiar godzin pracy nauczycieli urzędników służby cywilnej wzrósł o jedną godzinę do 27,5 godzin na tydzień. W wyroku z dnia 15 grudnia 2005 r. (- 6 AZR 227/05 -) VI Senat stwierdził, że ze względu na nr 3 SR 2l I BAT § 15 BAT nie ma zastosowania do czasu pracy zatrudnionych nauczycieli. Nawet jeśli tygodniowy czas pracy pozostałych pracowników różni się od tygodniowego czasu pracy urzędników, do zatrudnionych nauczycieli mają zastosowanie przepisy właściwych urzędników. Tygodniowy obowiązkowy wymiar godzin dla nauczycieli zatrudnionych w szkołach specjalnych wzrósł zatem do 27,5 godzin zgodnie z § 2 ust. 1 zdanie 1 nr 7 rozporządzenia wykonawczego § 5 ustawy o finansach szkół Nadrenii Północnej-Westfalii.
2. Prawo do pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy
Pracownik, który korzystał z urlopu rodzicielskiego, może pracować, jeżeli ustalony tygodniowy wymiar czasu pracy nie przekracza 30 godzin. Zgodnie z § 15 § 6 i 7 BErzGG pracownik, którego stosunek pracy trwa dłużej niż sześć miesięcy, może w okresie urlopu rodzicielskiego wystąpić do pracodawcy o skrócenie wymiaru czasu pracy, jeżeli pracodawca zatrudnia zazwyczaj więcej niż 15 pracowników, chyba że istnieje pilna potrzeba, przyczyny operacyjne są z tym sprzeczne. W wyroku z dnia 19 kwietnia 2005 r. (- 9 AZR 233/04 -) IX Senat zdecydował, że pracownikowi przysługuje urlop rodzicielski od początku do ukończenia przez dziecko trzeciego roku życia. Nie stoi temu w sprzeczności z § 16 ust. 1 zdanie 1 BErzGG, zgodnie z którym pracownik ma obowiązek zadeklarować okresy, w których będzie korzystał z urlopu rodzicielskiego „w ciągu dwóch lat”. Z przepisu nie wynika, że żądanie takie jest nieważne lub wiąże pracownika jedynie przez dwa lata. Pracownik jest związany przepisami prawa ogólnego oświadczeniem złożonym pracodawcy w sprawie długości urlopu rodzicielskiego. Jednakże wniosek o urlop rodzicielski jest dopuszczalny nawet po rozpoczęciu obowiązkowego urlopu rodzicielskiego. Nie trzeba go składać jednocześnie z korzystaniem z urlopu rodzicielskiego. Dopiero taka interpretacja oddaje sprawiedliwość celowi regulacyjnemu, jakim jest ułatwienie zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy. Ich przyjęcie służy celowi społeczno-politycznemu, jakim jest połączenie rodziny i kariery. Wpisuje się to w intencję ustawodawcy, aby pracownikowi, który początkowo korzystał jedynie z urlopu rodzicielskiego, a nie korzystał z niego, prawo do późniejszego dochodzenia przysługującego mu urlopu rodzicielskiego. Ta elastyczność, która w dalszym ciągu umożliwia składanie wniosków o pracę w niepełnym wymiarze godzin w przypadku nieprzewidzianych sytuacji rodzinnych lub ekonomicznych podczas urlopu rodzicielskiego, prowadzi do większej chęci ojców i matek do korzystania z urlopu rodzicielskiego. Jednakże wniosek o urlop rodzicielski dochodzony w trakcie całego urlopu rodzicielskiego jest zwykle zgłaszany z pilnych powodów operacyjnych, jeżeli pracodawca zatrudnił na czas określony przedstawiciela ds. urlopu rodzicielskiego, a zarówno ten ostatni, jak i pracownicy porównywalni z pracownikiem przebywającym na urlopie rodzicielskim odmówili tymczasowego skrócenia umownego czasu pracy. Pracodawca nie ma obowiązku zatrudniać wnioskodawcy pomimo braku zdolności do pracy na urlopie rodzicielskim ani wystawiać wypowiedzeń o zwolnieniu lub zmianie innym pracownikom w celu „zwolnienia” pracownika przebywającego na urlopie rodzicielskim.
3. Ograniczenie indywidualnych warunków pracy
W wyroku z dnia 27 lipca 2005 r. (- 7 AZR 486/04 -) VII Senat zdecydował, że roczne podwyższenie normalnego czasu pracy, które zostało formalnie uzgodnione z dużą liczbą pracowników po 31 grudnia 2001 r., jest ogólne warunki podmiotu podlegające kontroli treści zgodnie z art. 307 niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB) w wersji obowiązującej od 1 stycznia 2002 r. Od tego momentu nie jest wymagana żadna obiektywna przyczyna, aby ograniczenie wydłużenia czasu pracy było skuteczne. bardziej dotychczasowe orzecznictwo. Kontrola treści ograniczenia wzrostu wymiaru czasu pracy nie obejmuje świadczenia głównego, które strony umowy muszą ustalić samodzielnie. Kontroli podlega nie tyle zakres pracy, jaką pracownik ma wykonywać, ile ograniczenie czasowe wynikające z umowy na czas określony. W przypadku nieskuteczności terminu zakres czasu pracy ustala się na czas nieokreślony. Szczególne cechy obowiązujące w prawie pracy (§ 310 ust. 4 zdanie 2 BGB) nie uniemożliwiają kontroli treści. Zgodnie z art. 307 ust. 1 zdanie 1 niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB) ograniczenie wydłużenia czasu pracy jest nieskuteczne, jeżeli w nieuzasadniony sposób stawia na niekorzyść pracowników, których to dotyczy, i jest to sprzeczne z wymogami dobrej wiary. Można to ustalić na podstawie wszechstronnego rozważenia i oceny prawnie uznanych interesów partnerów umowy. Należy zastosować ogólny, typowy standard, niezależny od indywidualnego przypadku. W zasadzie sama niepewność co do przyszłego zapotrzebowania na pracę nie wystarczy, aby uzasadnić ograniczenie zwiększania wymiaru czasu pracy. Ta niepewność jest częścią ryzyka przedsiębiorczego, którego nie można przenieść na pracowników. Nie ma to jednak zastosowania bez wyjątku. Jeżeli – jak w spornym przypadku – nowy kraj związkowy, w którym występuje nadwyżka nauczycieli ze względu na malejącą liczbę uczniów, zgodzi się na podstawie umowy koalicyjnej ze Związkiem Oświaty i Nauki oraz m.in. stowarzyszenia z dużą liczbą nauczycieli zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy, tymczasowe zwiększenie wymiaru godzinowego na czas roku szkolnego, Specyfika istniejąca w państwowym sektorze szkolnym może sprawić, że ograniczenie wzrostu wymiaru czasu pracy nie będzie skutkować nieuzasadnionymi niekorzystne dla zainteresowanych nauczycieli w sensie § 307 ust. 1 zdanie 1 BGB. Sektor szkolny różni się od sektora prywatnego tym, że w odróżnieniu od przedsiębiorstwa z sektora prywatnego, administracja szkoły nie ma możliwości wpływania na potrzeby kadrowe nauczycieli poprzez akwizycję na rynku. Zależy to wyłącznie od liczby studentów, na którą pozwany kraj nie ma wpływu.