Zgodnie z § 3 zdanie 1 ArbZG, wymiar czasu pracy pracownika w dniu pracy nie może przekraczać ośmiu godzin. Jeżeli zgodnie z dalszymi przepisami ustawy o czasie pracy dopuszczalne jest wydłużenie czasu pracy w dni robocze, należy to zrekompensować średnio o osiem godzin w dni robocze, czyli 48 godzin tygodniowo, w okresie sześciu lub dwanaście miesięcy kalendarzowych, § 3 zdanie 2 i § 7 ust. 8 ArbZG. Rekompensacie bez ograniczeń podlegają także okresy gotowości do pracy i dyżury.
Zgodnie z decyzją I Senatu z dnia 24 stycznia 2006 r. (- 1 ABR 6/05 -) przepisy te dotyczące maksymalnego dopuszczalnego czasu pracy nie mogą być stosowane na podstawie § 7 ust. 1 nr 1 ArbZG można odstąpić w drodze układu zbiorowego. Zgodnie z § 7 ust. 1 nr 1 lit. a ArbZG, w układzie zbiorowym dopuszczalne jest wydłużenie maksymalnego wymiaru czasu pracy w dniu pracy powyżej dziesięciu godzin, jeżeli w godzinach pracy przewidziano stałą i znaczną dyspozycyjność do pracy lub dyżuru. W znacznym stopniu iSd. Zasadę tę stosuje się, jeżeli z maksymalnego dziennego wymiaru czasu pracy wynoszącego jedenaście godzin przypadają co najmniej trzy godziny dyspozycyjności do pracy. Ponadto § 7 ust. 1 nr 1 lit. b ArbZG przewiduje możliwość ustalenia innego okresu rekompensaty niż przewidziany w § 3 zdanie 2 ArbZG. Obydwa przepisy nie zwalniają jednak z obowiązku zrekompensowania przekroczenia ustawowego wymiaru czasu pracy w dni robocze do średnio ośmiu godzin, łącznie z czasami gotowości do pracy i dyżurami, najpóźniej w terminie jednego roku. Następnie I Senat zdecydował, że przepis przejściowy na podstawie § 25 zdanie 1 ArbZG w brzmieniu zmienionym ustawą z dnia 24 grudnia 2003 r. nie zwalnia z obowiązku odszkodowania. Zgodnie z rozporządzeniem przejściowym układy zbiorowe obowiązujące od 1 stycznia 2004 r. lub obowiązujące do 31 grudnia 2005 r. pozostają nienaruszone w zakresie, w jakim zawierają regulacje odbiegające od terminów określonych w § 7 ust. 1 lub 2 albo § 12 zdanie 1 ArbZG różnią się. Jednakże te wyjątki przejściowe nie obejmują wyjątków wynikających z § 3 zdanie 2 i § 7 ust. 8 ArbZG maksymalny dopuszczalny roczny średniotygodniowy czas pracy. Jakiekolwiek inne rozumienie § 25 zdanie 1 ArbZG niż dosłowne jest wykluczone ze względu na konieczność interpretacji przepisów krajowych zgodnie z prawem europejskim.
Rozumienie, wedle którego przedłużone do 31 grudnia 2005 r. rozporządzenie przejściowe dopuszcza także przekroczenie limitu 48 godzin, stoi w sprzeczności z art. 6 lit. b dyrektywy 2003/80/WE (dyrektywa o czasie pracy).