W następstwie decyzji Pierwszego Senatu z dnia 31 maja 2005 r. ( 1 AZR 254/04 ), Czwarty Senat miał zastrzeżenia co do dopuszczalności tzw. „turbo premii”. Zgodnie z wyrokiem Senatu IV z dnia 3 maja 2006 roku ( 4 AZR 189/05 ), układy zbiorowe, w których pracownikom przyrzeczona jest odprawa z tytułu utraty pracy pod warunkiem, że nie złożą wniosku o ochronę przed zwolnieniem są regularne poza dozwolonymi planami socjalnymi. Dotyczy to także dobrowolnych, kościelnych przepisów prawa pracy. Dobrowolnie zawierane układy zbiorowe mogą realizować inne i szersze cele niż plan socjalny, m.in. stanowić zachętę do zrzeczenia się roszczeń o ochronę przed zwolnieniem i tym samym zapewnić pracodawcy bezpieczeństwo planowania. W oparciu o ten dopuszczalny cel, uzgodnienie „turbo bonusu” samo w sobie nie stanowi naruszenia ogólnej zasady równego traktowania ani zakazu dyskryminacji zgodnie z art. § 612 a BGB. Dopuszczalność „turbo premii” potwierdza wprowadzony 1 stycznia 2004 r. przepis § 1 a KSchG, który daje pracodawcy możliwość złożenia oferty pracownikowi po rozwiązaniu stosunku pracy, w przypadku odstąpienia od czynności prawnych , opcja z ust. 1 a Odprawa przewidziana przez KSchG musi zostać wypłacona. Mimo że zasada ta jest co do zasady dopuszczalna, złożenie wniosku o ochronę przed zwolnieniem z pracy eliminuje prawo do odprawy tylko wówczas, gdy dla pracownika w chwili składania wniosku było jasne, że ma prawo wybrać pomiędzy roszczeniem o odprawę zapłacić i złożyć pozew, a on wybiera tę drugą opcję. Kontrola zachowania przewidziana w rozporządzeniu koniecznie wymaga, aby pracownik rozpoznał swoje możliwości