zakończenie

Poniższe stwierdzenia dotyczą przede wszystkim rozwiązania umów najmu. Informacje na temat rozwiązania stosunku pracy w prawie pracy znajdziesz tutaj.

Wypowiedzenie oznacza jednostronne wypowiedzenie umowy najmu, tzn. może nastąpić zarówno ze strony wynajmującego, jak i najemcy. W przypadku rozwiązania umowy najmu przez wynajmującego, szczególnie prywatny najemca często staje w obliczu zagrożenia egzystencjalnego.

Dlatego też istotne jest, ze względu na ustawowe terminy rozpoczynające się w momencie otrzymania pisma o wypowiedzeniu, niezwłoczne zapoznanie się z istniejącymi prawami i obowiązkami. Jedyne, co może tu pomóc, to rada prawnika, który zajmuje się prawem najmu.

Poniższe informacje, mające na celu przybliżenie Państwu sytuacji prawnej, nie mogą zastąpić profesjonalnej porady!

Przy rozwiązywaniu umów najmu należy dokonać podstawowego rozróżnienia pomiędzy rozwiązaniem zwykłym, rozwiązaniem nadzwyczajnym bez wypowiedzenia i rozwiązaniem nadzwyczajnym bez wypowiedzenia.

>W zasadzie tylko umowy najmu na czas nieokreślony mogą zostać prawidłowo rozwiązane. Okres wypowiedzenia zależy od rodzaju umowy najmu (mieszkalna lub komercyjna), a w przypadku najmu lokalu mieszkalnego także od czasu jej trwania. Zgodnie z art. 573 ust. 3 BGB, właściciel lokalu mieszkalnego musi podać przyczyny wypowiedzenia. Co do zasady może on wypowiedzieć umowę najemcy lojalnemu wobec umowy tylko wtedy, gdy ma on uzasadniony interes w rozwiązaniu umowy najmu. W wypowiedzeniu należy wskazać podane przyczyny. § 573 Abs. 2 BGB podaje przykłady powodów uzasadnionego interesu wynajmującego w rozwiązaniu umowy. Głównymi przypadkami są tutaj wypowiedzenie umowy ze względu na użytek osobisty i wykorzystanie komercyjne.

Termin ustawowy zawsze obowiązuje najemcę, chyba że istnieje odstąpienie od tego w umowie na jego korzyść. Powszechna opinia, że ​​najemca musi jedynie zapewnić wynajmującemu trzech nowych najemców, aby móc wcześniej zakończyć umowę najmu tymczasowego, jest błędna.

>Rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia opiera się na art. 543 i 569 niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB). Najważniejszym przypadkiem jest zwłoka najemcy w płatnościach. Jeżeli najemca zalega z czynszem w dwóch kolejnych terminach o kwotę przekraczającą czynsz za jeden miesiąc lub jeżeli zalega w sumie o kwotę sięgającą czynszu za dwa miesiące, wynajmujący może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia.

Poza szczególnymi wymogami, jakie obowiązują w przypadku poszczególnych rodzajów wypowiedzenia, każdorazowe wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego wymaga formy pisemnej. Musi być także podpisane odręcznie przez osobę wypowiadającą umowę (lub jej przedstawiciela – wówczas z odpowiednią notatką) i przesłane do rozwiązującego partnera umowy.Wypowiedzenia niespełniające tych wymogów nie mają skutku!

Co do zasady każdy najemca może obronić się przed wypowiedzeniem umowy albo na drodze pozasądowej, podejmując negocjacje z wynajmującym, albo na drodze sądowej, składając pozew o wydanie wyroku deklaratywnego. Inną opcją jest zaczekanie – zgodnie z ustaleniami z prawnikiem – aż wynajmujący złoży pozew o eksmisję. W przypadku wypowiedzenia umowy z powodu opóźnienia w płatnościach, uregulowanie zaległości w okresie karencji jest także sposobem na pozbawienie skuteczności wypowiedzenia.

Co do zasady każdy najemca może obronić się przed wypowiedzeniem umowy albo poza sądem, podejmując negocjacje z wynajmującym, albo przed sądem, składając pozew o stwierdzenie nieważności wypowiedzenia.

Aby zapewnić perspektywy postępowania, wypowiedzenie musi zostać sprawdzone przez doświadczonego prawnika pod kątem jego prawidłowości merytorycznej i formalnej.

Ze względu na złożoność materii prawnej potrzebujesz profesjonalnego wsparcia. STEINWACHS oferuje porady i reprezentację prawnika, który ma nie tylko doświadczenie w szerokiej dziedzinie prawa najmu, ale został również przeszkolony i sprawdzony w zakresie skutecznych sporów dotyczących rozwiązania umowy o eksmisję i eksmisji.

Do wstępnej konsultacji regularnie potrzebujemy:

Aby zapewnić perspektywy postępowania, wypowiedzenie musi zostać sprawdzone przez doświadczonego prawnika pod kątem jego prawidłowości merytorycznej i formalnej.