Zgodnie z § 106 zdanie 1 GewO pracodawca może według własnego uznania ustalać treść, miejsce i czas wykonywania pracy, o ile te warunki pracy nie są określone w umowie o pracę, postanowieniach układu o pracę, obowiązującego układu zbiorowego lub regulacje prawne. Ustalenie wyników odpowiada rozsądnej dyskrecji, jeśli rozważone zostaną istotne okoliczności sprawy i wzięte pod uwagę interesy obu stron. W wyroku z dnia 11 kwietnia 2006 roku (- 9 AZR 557/05 -) IX Senat uznał, że pracodawca na podstawie klauzuli przeniesienia zawartej we wcześniej zawartej umowie o pracę, zgodnie z którą działał chroniąc interesy pracownika (tu: redaktora) zastrzega sobie prawo do przydzielenia innego obszaru pracy, ma prawo przenieść inny dział. W przypadku redaktora może to również obejmować przeniesienie się z redakcji głównej do redakcji lokalnej. Taka klauzula przeniesienia nie stoi w sprzeczności z zakazem klauzul zgodnie z § 308 nr 4 niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB). Regulacja prawna obejmuje tu jednostronne ustalanie praw jedynie w odniesieniu do wyników użytkownika, ale nie w odniesieniu do należnego mu wynagrodzenia, czyli pracy należnej pracodawcy. Klauzula praw zarządczych, która w istotny sposób odpowiada przepisowi § 106 zdanie 1 GewO i stawiająca przejęcie pod warunkiem ochrony interesów pracownika, podlega kontroli merytorycznej zgodnie z § 307 ust. 1 zdanie 1 BGB pozostało. Nawet jeśli w umowie o pracę nie podano konkretnych powodów przeniesienia, taka klauzula nie narusza wymogu przejrzystości zgodnie z § 307 ust. 1 zdanie 2 BGB. Zgodnie z tym przepisem użytkownicy ogólnych warunków mają obowiązek, zgodnie z zasadami dobrej wiary, przedstawić prawa i obowiązki swoich partnerów umownych w sposób możliwie jasny i przejrzysty. Podanie przyczyn przeniesienia nie oddaje jednak konieczności możliwości zareagowania na zmiany w stosunku pracy, których nie można było przewidzieć w chwili zawarcia umowy. Jak już stanowi § 106 zdanie 1 GewO, umowy o pracę mogą co do zasady zawierać jedynie określone zobowiązanie do wykonania świadczenia. Jest to szczególna cecha prawa pracy, które zgodnie z art. 310 ust. 4 zdanie 2 BGB należy wziąć pod uwagę.
Piąty Senat musiał podjąć decyzję o zniesieniu dodatkowego obowiązku stewardów ze skutkiem na wynagrodzenie. Podstawą przekazania tego dodatkowego zadania była umowa o roboty budowlane. Jej zdaniem mianowanie urzędników, które obejmowało także sporne dodatkowe zadanie, podlegało odwołaniu. Zgodnie z wyrokiem V Senatu z dnia 1 lutego 2006 r. (- 5 AZR 187/05 -) zastrzeżenie odstąpienia uregulowane w umowie spółki jest zgodne z art. 310 ust. 4 zdanie 1 BGB wycofane z kontroli treści zgodnie z § 305 i nast. BGB. Takie zastrzeżenie odwołania podlega jedynie sprawdzeniu treści zgodnie z § 75 BetrVG.
Senat pozostawił otwartą kwestię, czy i w jakim stopniu zasady mające zastosowanie przy ocenie adekwatności poszczególnych umów można przenieść do tego przeglądu. Przynajmniej dopuszczalne jest uzgodnienie zastrzeżenia cofnięcia, jeśli odwołalny udział w całkowitym zarobku jest mniejszy niż 25–30% i płaca zbiorowa nie spadnie poniżej. Zadeklarowane na tej podstawie odwołanie zadania dodatkowego podlega wówczas kontroli sądowej zgodnie z art. 315 ust. 3 BGB.