W następstwie wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 listopada 2005 r. [Mangold] Siódmy Senat podjął decyzję o ograniczeniu umowy o pracę zgodnie z art. 14 ust. 3 Zdania 1 i 4 TzBfG. Zgodnie z tymi przepisami umowa o pracę na czas określony nie wymaga podania obiektywnego powodu, jeżeli pracownik w chwili rozpoczęcia stosunku pracy na czas określony osiągnął wiek 52 lat. Europejski Trybunał Sprawiedliwości w swoim postanowieniu z dnia 22 listopada 2005 r. stwierdził niezgodność art. 14 ust. 3 Zdanie 4 TzBfG utworzone na mocy prawa wspólnotowego. Zgodnie z opinią Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości regulacja przewidziana w art. 14 ust. 3 Zdanie 4 TzBfG narzucanie pracodawcom umów na czas określony bez obiektywnego powodu stanowi nierówne traktowanie ze względu bezpośrednio na wiek. Prawdą jest, że cel, któremu służy przepis, jakim jest wspieranie integracji zawodowej bezrobotnych starszych pracowników, należy co do zasady postrzegać jako obiektywne i właściwe uzasadnienie nierównego traktowania ze względu na wiek. Jednakże szeroki margines swobody, jakim dysponują Państwa członkowskie przy wyborze środków służących osiągnięciu ich celów w dziedzinie pracy i polityki społecznej, zostaje przekroczony, jeżeli przepisy krajowe przewidują wiek danego pracownika jako jedyne kryterium ograniczenia umowy o pracę, chyba że zostanie udowodnione, że ustalenie granicy wieku jest konieczne w celu integracji zawodowej bezrobotnych starszych pracowników, niezależnie od struktury danego rynku pracy i sytuacji osobistej danej osoby. Swoją treścią przepis § 14 ust. 3 zdanie 4 TzBfG wykracza poza to, co jest właściwe i konieczne do osiągnięcia zamierzonego celu. Nie można go zatem stosować na podstawie art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/78/WE może być uzasadniony. Stwierdzeniu nieuzasadnionego nierównego traktowania nie stoi na przeszkodzie fakt, że termin wdrożenia dyrektywy jeszcze nie upłynął. Po pierwsze, jest mało prawdopodobne, aby państwa członkowskie poważnie kwestionowały osiągnięcie celu dyrektywy poprzez swoje ustawodawstwo w okresie transpozycji dyrektywy. Po drugie, zasada równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy jest zakotwiczona nie tylko w dyrektywie 2000/78/WE. Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek należy uznać za ogólną zasadę prawa wspólnotowego. Do obowiązków sądu krajowego, przed którym toczy się spór dotyczący zakazu dyskryminacji ze względu na wiek, należy zatem zapewnienie, w granicach swojej jurysdykcji, ochrony prawnej, jaką jednostka wywodzi z prawa wspólnotowego, poprzez podjęcie wszelkich możliwych sprzecznych środki Przepis prawa krajowego nie ma zastosowania. Kierując się tym orzecznictwem, VII Senat w wyroku z dnia 26 kwietnia 2006 r. ( 7 AZR 500/04 ) stwierdził, że przepis § 14 ust. 3 Zdanie 4 TzBfG nie może być stosowane przez sądy krajowe. W konsekwencji termin oparty na tym rozporządzeniu jest bezskuteczny. Sądy krajowe są związane orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości o niestosowalności. Przez Art. 234 ust. 1 TWE Europejski Trybunał Sprawiedliwości otrzymał ostateczną władzę decyzyjną w stosunku do sądów państw członkowskich, m.in. w sprawie interpretacji Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Upoważnienie do podjęcia wiążącej decyzji w ramach postępowania prejudycjalnego opiera się na przepisach Unii Europejskiej dotyczących zgody zgodnie z art. Sztuka. 23 Abs. 1 zdanie 2, Art. 59 ust. 2 zdanie 1 GG przekazało kompetencje. Europejski Trybunał Sprawiedliwości nie przekroczył tych uprawnień w zakresie, w jakim stwierdził niemożność zastosowania art. 14 ust. 3 zdanie 4 TzBfG opierało się na zakazie dyskryminacji ze względu na wiek, wynikającym z ogólnych zasad prawa wspólnotowego. Zakaz ten objęty jest zakresem stosowania Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości zgodnie z art. 23 ust. 1 zdanie 2 GG, wywodząc prawa podstawowe zawarte w art. 6 ust. 2 UE jako ogólne zasady prawa wspólnotowego nie powinny opierać się na minimalnej liczbie państw członkowskich, ale raczej na ochronie praw podstawowych wyraźnie zagwarantowanych w jednym państwie członkowskim lub tylko w niewielkiej liczbie państw członkowskich. Siódmy Senat zdecydował następnie, że rozumowanie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości oparte na wcześniejszym skutku dyrektyw należy rozumieć w ten sposób, że ustawa krajowa uchwalona w okresie wdrażania dyrektywy nie ma zastosowania, jeżeli jej treść jest sprzeczna z treścią przewidzianą w art. 249 Sekcja. 3 WE, cel dyrektywy jest wiążący i nie ma możliwości jego wykładni zgodnie z prawem wspólnotowym. Wraz z ewentualnym rozszerzeniem możliwości ochrony prawnej Trybunał Sprawiedliwości również nie przekroczył swojej właściwości. W swojej opinii Europejski Trybunał Sprawiedliwości rozważał ważność art. 14 ust. 3 Zdanie 4 TzBfG, istniejąca sprzeczność pomiędzy zasadą wiążącego charakteru celu dyrektywy dla państw członkowskich zobowiązanych do wykonania umowy z jednej strony a brakiem bezpośredniego stosowania dyrektywy 2000/78/WE wśród podmiotów prywatnych osób fizycznych, rozstrzyga się natomiast na korzyść zasady dotrzymania umowy. Zasada ta i wynikające z niej dyrektywy stanowią część prawa pierwotnego wspólnoty. Ponieważ Trybunał stwierdził niemożność zastosowania art. 14 ust. 3 Zdanie 4 TzBfG stwierdziła z niezbędną jasnością, że nowe odwołanie do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w celu wyjaśnienia jego decyzji nie jest ani dopuszczalne, ani konieczne. Jeżeli regulacja krajowa narusza zasadę równości w prawie wspólnotowym, sąd krajowy ma obowiązek zaprzestania stosowania dyskryminującego przepisu krajowego bez konieczności zwracania się lub czekania na jego wcześniejsze uchylenie przez ustawodawcę. Federalny Trybunał Konstytucyjny zatwierdził przeprowadzoną przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości analizę praw podstawowych w oparciu o ogólną zasadę równości i wymóg niedyskryminacji i wykorzystał to jako okazję do wycofania swoich uprawnień do badania stosowania wtórnego prawa wspólnotowego. § 14 Abs. 3 Zdanie 4 TzBfG nie ma zastosowania także do umów na czas określony zawartych przed 22 listopada 2005 r. ze względu na ochronę uzasadnionych oczekiwań na gruncie prawa wspólnotowego. Jedynie Europejski Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy w zakresie ograniczenia terminu niestosowania normy krajowej, która narusza pierwotne prawo wspólnotowe. Nie ograniczyło to jednak czasowych skutków stwierdzenia jej niestosowalności. W przypadku sporu Siódmy Senat mógł pozostawić otwartą kwestię, czy sądy krajowe są uprawnione, w następstwie orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie niestosowalności, do ograniczenia w czasie skutków orzeczenia o niestosowalności poprzez zapewnienie ochrony uzasadnionych oczekiwań zgodnie z krajowym prawem konstytucyjnym. Wymogi dotyczące przyznania ochrony uzasadnionych oczekiwań na mocy prawa krajowego dotyczą granicy wieku zgodnie z § 14 ust. 3 Zdanie 4 TzBfG nie występuje. Zgodność przepisu z prawem wspólnotowym była już od początku kwestionowana w literaturze prawa pracy. Trzeci Senat musiał dokonać oceny przepisów emerytalnych, które wykluczają renty rodzinne, jeżeli pozostały przy życiu małżonek jest o ponad 15 lat młodszy od zmarłego byłego pracownika. Uchwałą z dnia 27 czerwca 2006 r. (3 AZR 352/05) Senat III uznał, że prawo niemieckie, w szczególności zasada równego traktowania w prawie pracy, nie stoi w sprzeczności z taką regulacją. Jeśli chodzi o zakładowe programy emerytalne, pracodawca może ograniczyć ryzyko wyników ze względu na oczywiste względy ryzyka. Podobnie jest w przypadku klauzuli różnicy wieku wynoszącej 15 lat. Jednakże w związku z orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 listopada 2005 r. [Mangold] pojawia się wątpliwość, czy sytuację prawną należy oceniać odmiennie na tle zasady zakazu dyskryminacji ze względu na wiek zakorzenionej w w prawie pierwotnym WE. W związku z tym Trzeci Senat zawiesił postępowanie zgodnie z art. 234 WE i skierował kilka pytań do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Po pierwsze, należy wyjaśnić, czy zakaz dyskryminacji ze względu na wiek zawarty w prawie emerytalnym spółek ma skutki krajowe. Można na to odpowiedzieć przecząco, jeżeli co do zasady dla stosowania praw podstawowych opartych na prawie pierwotnym WE w celu uregulowania danej kwestii wymagane jest odniesienie do prawa wspólnotowego. Odniesienie do prawa wspólnotowego mogłoby wynikać z art. 13 WE, zgodnie z którym Wspólnota ma kompetencje w zakresie zwalczania dyskryminacji ze względu m.in. na wiek, a także z dyrektywy ramowej. W zakresie, w jakim można potwierdzić skutek krajowy, pojawia się dalsze pytanie, czy skutek ten występuje również pomiędzy prywatnymi pracodawcami z jednej strony a ich pracownikami lub emerytami zakładowymi i osobami pozostałymi przy życiu z drugiej strony. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na to pytanie należy wyjaśnić, czy klauzula dotycząca różnicy wieku, jako dyskryminacja bezpośrednia lub pośrednia, wchodzi w zakres zakazu dyskryminacji ze względu na wiek i czy prawo wspólnotowe jest sprzeczne z krajowym uzasadnieniem ograniczania ryzyka świadczeń w w formie klauzuli dotyczącej różnicy wieku. W przypadku uznania dyskryminacji za nieuzasadnioną Senat zadał ponadto pytanie, czy zakaz ten ma nieograniczony skutek wsteczny, czy też powinien być stosowany przez ograniczony okres w przeszłości.