Na pytanie, kto jest zobowiązany w ramach programu opcji na akcje, nie można udzielić jednoznacznej odpowiedzi. X Senat w wyroku z 28 maja 2008 roku ( 10 AZR 351/07 ) uznał, że roszczenia wynikające z umowy o przyznanie opcji na akcje, którą pracownik zawiera z pracodawcą, wchodzą w skład stosunku pracy.
Jeżeli pracodawca przyznaje swoim menadżerom opcje na akcje, warunki ich realizacji podlegają kontroli merytorycznej zgodnie z § 305 i nast. niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB). Przy tej kontroli merytorycznej nie można w pełni wykorzystać zasad opracowanych dla innych wynagrodzeń specjalnych w zakresie klauzul wiążących i przepadku. W przeciwieństwie do innych bonusów specjalnych, opcje na akcje mają znacznie bardziej spekulacyjny character.
Co do zasady dotyczy to również sytuacji, w której pracodawca rozwiąże stosunek pracy ze względów operacyjnych. Jeżeli prawo poboru wiąże się z istnieniem nierozwiązanego stosunku pracy nawet po upływie co najmniej dwuletniego okresu karencji, o którym mowa w art. 193 ust. 2 nr 4 AktG, to rozporządzenie to z reguły nie stawia pracownika w nieuzasadniony sposób na niekorzyść. Klauzula kompensacyjna, zgodnie z którą zaspokajane są wszelkie roszczenia wynikające ze stosunku pracy oraz z chwilą jego ustania, co do zasady obejmuje także roszczenia z tytułu opcji na akcje, jeżeli prawo poboru zostało przyznane przez pracodawcę.