Zgodnie z § 618 ust. 1 BGB osoba upoważniona jest obowiązana urządzać i utrzymywać pomieszczenia, urządzenia lub sprzęt oraz regulować usługi w taki sposób, aby osoba zobowiązana była chroniona przed zagrożeniami życia i zdrowia, o ile pozwala na to charakter usługi.
§ 5 ust. 1 Rozporządzenie o miejscu pracy (ArbStättV) jako uzupełnienie art. 618 ust. 1 BGB stanowi, że w razie potrzeby pracodawca musi wydać ogólny lub ograniczony zakaz palenia w poszczególnych obszarach miejsca pracy. W miejscach pracy ogólnodostępnych pracodawca ma obowiązek zgodnie z § 5 ust. 2 ArbStättV środki ochronne należy podejmować jedynie w takim zakresie, w jakim pozwala na to charakter prowadzonej działalności i rodzaj zatrudnienia.
Zgodnie z decyzją Senatu IX z dnia 19 maja 2009 r. ( 9 AZR 241/08 ) istnieje bariera racjonalności w rozumieniu § 5 ust. 2 ArbStättV tylko wówczas, gdy pracodawca korzysta ze swobody przedsiębiorczości w sposób zgodny z prawem. Wykonywanie m.in. z § 5 ust. 2 ArbStättV, wolność działalności gospodarczej chroniona zakazami prawnymi, takimi jak zakaz palenia tytoniu w restauracjach zgodnie z § 2 ust. 1 nr 8 berlińskiej ustawy o ochronie osób niepalących z dnia 16 listopada 2007 r. (NRSG). Zgodnie z orzeczeniem Federalnego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 lipca 2008 r. zakaz palenia jest niezgodny z art. 12 ust. 1 GG i dlatego jest niezgodny z konstytucją. § 2 ust. Jednakże 1 nr 8 NRSG pozostaje w mocy do czasu uchwalenia nowej regulacji konstytucyjnej ze względu na ogromne znaczenie ochrony ludności przed zagrożeniami wynikającymi z biernego palenia. Nie jest sprzeczne z konstytucją, jeżeli ochrona zdrowia personelu restauracji jest przedmiotem stanowej ustawy o ochronie osób niepalących, mimo że rząd federalny ma konkurencyjne uprawnienia legislacyjne w zakresie bezpieczeństwa pracy zgodnie z art. 74 ust. 1 nr 12 GG przysługuje.
Do norm czasu pracy wynikających z prawa bezpieczeństwa pracy zaliczają się także regulacje dotyczące udzielania przerw na odpoczynek zgodnie z art. §§ 4, 7 ust. 1 nr 2 ArbZG. Przerwy na odpoczynek iSv. § 4 ArbZG stanowią przerwy w godzinach pracy o określonym czasie, służące relaksowi. Muszą to być przerwy w ustalonych z góry godzinach pracy, podczas których pracownik nie musi wykonywać żadnej pracy ani być do niej dyspozycyjny. Musi mieć swobodę decydowania, gdzie i jak chce spędzić ten czas. Istotną cechą przerwy na odpoczynek jest zwolnienie pracownika z wszelkich obowiązków zawodowych, a także dyspozycyjności do pracy. W wyroku z dnia 13 października 2009 r. ( 9 AZR 139/08 ) IX Senat zdecydował, że przerwy w prowadzeniu pojazdu przez maszynistów tramwajowych, podczas których pracownik nie musi wykonywać żadnej pracy, nie wymagają gotowości do pracy i trwają co najmniej osiem minut, nie są godzinami pracy w rozumieniu. § 2 podatek 1 zdanie 1 ArbZG, ale przerwy na odpoczynek w znaczeniu. §§ 4, 7 ust. 1 nr 2 ArbZG w połączeniu z § 9 ust. 2 nr 2 układu zbiorowego regulującego warunki pracy w lokalnych firmach transportowych na terenie kraju związkowego Berlin (TVN Berlin). Krótkie przerwy iSv. § 7 ust. 1 nr 2 ArbZG, o ile spełniają ogólne wymagania dotyczące przerwy, są przerwami na odpoczynek w rozumieniu art. § 4 ArbZG. Krótkie przerwy trwające co najmniej osiem minut regularnie mają odpowiedni czas trwania. § 7 podatku 1 nr 2 ArbZG. W ramach autonomii w zakresie rokowań zbiorowych odpowiednie strony układu zbiorowego mają prawo do prerogatywy oceny w odniesieniu do rzeczywistych okoliczności i wpływających na nie interesów. Jednakże czas trwania przerwy w pracy należy ustalić z wyprzedzeniem. Dzieje się tak w przypadku, gdy w grafiku dyżurów występuje przerwa w prowadzeniu pojazdu.