odprawa pieniężna
Zgodnie z wprowadzonym w 2004 roku przepisem § 1a KSchG, pracownikowi przysługuje odprawa w wysokości pół miesięcznego wynagrodzenia za każdy rok zatrudnienia, jeżeli pracodawca rozwiąże umowę o pracę ze względów operacyjnych, pracownik nie wnosi pozwu przeciwko wypowiedzeniu a pracodawca opowiada się za zakończeniem roszczenia.
Zgodnie z uchwałą Senatu II z dnia 10 maja 2007 r. ( 2 AZR 45/06 ) prawo do odprawy na podstawie tego przepisu powstaje dopiero po upływie okresu wypowiedzenia. Jeżeli stosunek pracy zakończy się wcześniej z innego powodu, roszczenie nie powstaje już i z tego powodu nie może stanowić części majątku przekazanego spadkobiercom zgodnie z § 1922 ust. 1 BGB. Wynika to z brzmienia, historii i celu regulacji. W wyroku z dnia 19 czerwca 2006 r. (1 AZR 340/06) I Senat uznał, że powstanie roszczenia o odprawę na podstawie § 1a ust. 1 zdanie 2 KSchG, jeżeli pozostałe przesłanki są spełnione, nie stoi temu na przeszkodzie fakt, że pracodawca informuje pracownika w piśmie o rozwiązaniu stosunku pracy o przewidywanej kwocie i że jest ona niższa od kwoty ustawowej, jeżeli pracodawca wskaże również, że chce Wypłacić odprawę w wysokości przewidzianej przez prawo.
Ma to zastosowanie niezależnie od tego, czy roszczenie powstaje w wyniku dwustronnej czynności prawnej, opartej na ofercie pracodawcy, która została w sposób dorozumiany przyjęty przez pracownika poprzez wyznaczenie terminu do podjęcia działań, czy też w wyniku jednostronnej czynności prawnej na podstawie odpowiedniego oświadczenia woli pracodawcy, w którym upływ terminu do wniesienia reklamacji uważa się za okoliczność czysto faktyczną. Jeżeli z punktu widzenia odbiorcy wskazanie kwoty wymiernej służy jedynie informacji o wysokości odprawy, którą pracodawca uważa za prawidłową, oświadczenie prawne pracodawcy odpowiada regulacji prawnej. To, czy wskazanie wymiernej kwoty ma charakter wyłącznie informacyjny, czy też ma charakter prawny, należy rozstrzygnąć w drodze interpretacji. W swojej decyzji I Senat stwierdził ponadto, że zbiorowe regulacje prawne mające na celu zrekompensowanie niedogodności ekonomicznych wynikających ze zmiany działalności mogą przewidywać kwalifikowalność świadczeń zgodnie z § 1a KSchG.
Nie narusza to celu rzeczowników zbiorowych, o których mowa. Roszczenia o odprawę zgodnie z § 1a KSchG służą także zrekompensowaniu niedogodności ekonomicznych wynikających z utraty pracy. Regulacja § 1a KSchG ma przede wszystkim na celu uniknięcie procesów o ochronę przed zwolnieniem. Jednakże przewidziane przez prawo środki w zakresie tworzenia roszczeń o odprawę dla zwolnionego pracownika służą zrekompensowaniu lub złagodzeniu ekonomicznych niedogodności związanych z utratą pracy.