Prawo do przedłużenia czasu pracy
§ 9 TzBfG zobowiązuje pracodawcę do preferencyjnego traktowania pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy, który zgłosił mu chęć przedłużenia umownego wymiaru czasu pracy w związku z obsadzaniem „odpowiedniego” wolnego stanowiska, jeżeli posiada on jednakowe kwalifikacje. Jednakże pilne powody operacyjne lub wnioski dotyczące czasu pracy innych pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy nie mogą kolidować z tym żądaniem. Zgodnie z decyzją Senatu IX z dnia 8 maja 2007 r. ( 9 AZR 874/06 ), stanowisko „odpowiednie” w rozumieniu § 9 TzBfG zostaje przyznane, jeżeli wykonuje się tę samą lub co najmniej porównywalną działalność z wolnym stanowiskiem do obsadzenia ma zostać zrealizowany Pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy, którzy zgłosili chęć wydłużenia czasu pracy, są zobowiązani. Obejmuje to fakt, że pracownik zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy posiada niezbędne predyspozycje i kwalifikacje wynikające z wcześniejszej pracy. Zamiar pracodawcy zmiany treści umowy niezwiązanej ze stanowiskiem pracy, np. zmiany wynagrodzenia, nie stoi w sprzeczności z przyjęciem pracy na „odpowiednim” stanowisku. Ponadto życzeniom pracownika dotyczącym przedłużenia ustalonych w umowie godzin pracy nie można sprzeciwiać się pilnymi przyczynami operacyjnymi. Powody te dotyczą doboru personelu na wolne stanowisko. Jeżeli odpowiednie stanowisko ma zostać obsadzone zgodnie z wolą pracodawcy, operacyjne przyczyny odrzucenia mogą powstać wyłącznie w związku z decyzją o selekcji.