Prawo leasingu

Do prawa leasingu zalicza się te regulacje, które dotyczą konstrukcji prawnej umów leasingu lub dotyczą transakcji leasingowych.

W prawie leasingu nie ma legalnej definicji terminu leasing. Jest to szczególna forma wynajmu/dzierżawy. Najpopularniejszą formą leasingu w prawie leasingowym jest tzw. leasing finansowy.

W przypadku leasingu finansowego leasingodawca (np. bank) kupuje przedmiot leasingu (np. samochód) na podstawie prawa leasingu i oddaje go leasingobiorcy (np. konsumentowi) do używania na czas, podczas którego leasingobiorca w zamian płaci raty leasingowe, oraz na koniec okresu wartości końcowej leasingowanej nieruchomości. W prawie leasingu leasingobiorca często otrzymuje opcję wykupu na koniec okresu leasingu. W prawie leasingu leasingodawca zazwyczaj kończy swoją odpowiedzialność z tytułu rękojmi wobec leasingobiorcy poprzez przeniesienie swoich praw z tytułu rękojmi na osobę trzecią. W prawie leasingowym jest to ogólnie dozwolone w ogólnych warunkach.

Ramy prawne umów leasingu nie są samodzielnie ujednolicone w prawie leasingu, lecz zasadniczo opierają się na przepisach ogólnych Kodeksu Cywilnego. Leasing finansowy jest w prawie leasingu nietypową umową najmu (odpowiednio stosuje się art. 535 i nast. niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB), ponieważ podobnie jak najem istnieje obowiązek czasowego użytkowania. W prawie leasingu jednak leasingobiorca, w odróżnieniu od najemcy, ponosi ryzyko cenowe i rzeczowe, czyli ponosi ryzyko pogorszenia się lub utraty przedmiotu leasingu.